Refleksy subtelności

„Refleksy subtelności” to wizualna medytacja nad ciszą i naturą, w której istotną częścią stała się ucieczka od współczesnego zgiełku. Praca bada relację ciała z żywiołami – ziemią, powietrzem i wodą – odkrywając, jak subtelne gesty i uważność wobec otoczenia mogą przywracać wewnętrzną harmonię i duchowe uziemienie. Porzucona zostaje idea ludzkiego ciała, jako jednostki centralnej – jest ono częścią złożoności świata, nie odrębnym bytem.

Czerpiąc inspiracje z twórczości Andrieja Tarkowskiego, obrazy nawiązują do jego powolnych, duchowych kadrów pełnych introspekcji. Ujęcia przepełnione spokojem i czułością prowadzą odbiorcę przez proces kontemplacji, gdzie ruch i bezruch stają się drogą do refleksji nad miejscem człowieka w naturze. Towarzyszący pracy wiersz Zuzanny  Ginczanki „Wyjaśnienie na marginesie”, wprowadza dodatkową warstwę emocji, pogłębiając atmosferę skupienia i poszukiwania wewnętrznej równowagi. Całość stanowi obserwację, jak świadomy kontakt z naturą i delikatność fizycznych gestów, mogą wpłynąć na samopoczucie, stając się narzędziem do osiągnięcia swoistego ukojenia.

Nie powstałam

z prochu,

nie obrócę się

w proch.

Nie zstąpiłam

z nieba

i nie wrócę do nieba.

Jestem sama niebem

tak jak szklisty strop.

Jestem sama ziemią

tak jak rodna gleba.

Nie uciekłam

znikąd

i nie wrócę

tam.

Oprócz samej siebie nie znam innej dali.

W wzdętym płucu wiatru

i w zwapnieniu skał

muszę

siebie

tutaj

rozproszoną

znaleźć. 

Źródło: Zuzanna Ginczanka, „O centaurach”, Warszawa 1936

Scenariusz i reżyseria: Stefania M. Jankowiak

Występują: Stefania M. Jankowiak, Sonia Samelczak, Dominika Żentel

Dźwięk i montaż: Stefania M. Jankowiak

Głosy: Stefania M. Jankowiak, Magdalena Staruch

Dyplom magisterski realizowany w Pracowni Studium Relacji Przestrzennych u dr hab. Marii Wrońskiej 

Akademia Sztuk Pięknych im Eugeniusza Gepperta

Wrocław 2024